La Casa De Bernarda Alba

Medewerkers

Acteurs

Nadine De Maerteleire Marjolijn Langenbick Sara Lembrechts Magda Persoon Veerle Van Buggenhout Dorien van Driessche Els Vandenbussche Hanne Vandueren Jet Vergaert

In beeld

Achtergrond

Lorca’s “La casa de Bernarda Alba” werd door toenmalig Multa-voorzitter en dramaturg Helena Elshout in de schoot van regisseur Alexander Decommere geworpen. Na “Glengarry Glen Ross”, een stuk met acht mannen in regie van Bart De Backer, vond Helena dat de tijd rijp was voor een stuk met negen vrouwen. “Het huis van Bernarda Alba” kende in de boeiende geschiedenis van het Multatuliteater immers al twee opmerkelijke opvoeringsreeksen, in 1980 en in 1997.

Lorca schreef een harde, sobere tragedie die zich in het rurale Spanje van dejaren 30 afspeelt. Zich baserend op een vertaling van Hugo Claus, hebben Helena en Alexander de tekst volledig herwerkt en uitgepuurd. Voor u ontvouwt zich een universeel en tijdloos stuk dat eens vulgair is, dan weer lyrisch, binnen een symbolische arena van menselijke angsten en primaire driften. Een ensemble van 9 vrouwen: moeders, dochters, oma’s, kinderen, kleinkinderen, zussen, ouwe vrijsters en eigenwijze heldinnen. Hoe meer Bernarda Alba haar kroost gaat tiranniseren, des te hechter wordt hun band.

Over de auteur

Federico García Lorca was een Spaans dichter en theaterauteur en –regisseur. Hij wordt op 5 juni 1898 geboren in Fuente Vaqueros, een boerendorp in de Zuid-Spaanse provincie Granada. Lorca’s vader is een grootgrondbezitter die zijn fortuin maakt in de suikerindustrie. Zijn moeder is een lerares en getalenteerd pianiste. Na zijn middelbare studies volgt Lorca een scholing als klassiek pianist. Via de muziek verdiept hij zich in de Spaanse folklore en in 1918 verschijnt zijn eerste boek, “Impresiones y paisajes” (“Indrukken en landschappen”).

Een jaar later installeert hij zich in het cultureel-progressieve hart van Madrid, waar hij bevriend raakt met o.a. Luis Buñuel en Salvador Dalí. In deze creatieve broeihaard ontstaat Lorca’s eerste stuk, “El maleficio de la mariposa” (“De duivelse vloek van de vlinder”). Dit symbolische drama over de onmogelijke liefde tussen een vlinder en een kakkerlak, wordt door het publiek met de grond gelijk gemaakt en al na vier voorstellingen afgevoerd. Intussen behaalt Lorca diploma’s in de rechten en in de filosofie en ook blijft hij poëzie publiceren.

In 1927 gaat zijn stuk “Mariana Pineda” in première en het is een groot succes. Minder succesvol is zijn passionele verhouding met Salvador Dalí, die geheel verzuurd raakt wanneer Dalí met Luis Buñuel de film “Un chien andalou” (1929) maakt—een absurd meesterwerk waarvan een gefrustreerde Lorca vermoedt dat hij de hond uit de titel is.

Wanneer Lorca in 1930, na een jaar in de VS te hebben vertoefd, terug voet op Spaanse bodem zet, wordt hij directeur, regisseur en acteur in Teatro Universitario la Baracca, een studentengezelschap dat gratis modernistisch theater brengt in rurale gebieden waar theater niet of amper bestaat. Het is in die periode dat Lorca zijn drie bekendste stukken schrijft: “Bodas de sangre” (“De bloedbruiloft”; 1931), “Yerma” (“Dor”; 1934) en “La casa de Bernarda Alba” (“Het huis van Bernarda Alba”; 1936). Zijn laatste en meest beroemde stuk blijft op de dag van vandaag intrigeren. Het zoekt de spanning op tussen repressie en verzet, macht en onmacht, man en vrouw, moeder en dochter, passie en trouw, vruchtbaarheid en verdorring, waanzin en werkelijkheid, fotografie en poëzie, liefde en verstikking, naïviteit en manipulatie, angst en gelatenheid, conformisme en verraad. Maar Lorca’s liberale visie en homoseksuele geaardheid vallen in het onrustige politieke klimaat niet in goede aarde. Kort nadat de Spaanse burgeroorlog uitbreekt, wordt hij op 19 augustus 1936 door nationalistische  Franco-aanhangers geëxecuteerd.

Hij heeft “La casa de Bernarda Alba” niet in première zien gaan. Zijn lichaam werd nooit gevonden.

Trailer

In de prijzen

Voor deze productie ontving Alexander Decommere de Gulden Spot voor beste regie !

In de pers !